1970-1980, Interactioneelmodel;
Er kwam meer aandacht voor het sociale aspect en voor gevoelens en emoties.
Men erkende dat deze mensen behoefte hadden aan relaties. Hun handicap werd bestempeld als een geestelijke handicap. Men sprak niet meer van pupil maar van bewoner.
Er kwam meer aandacht voor de sfeer in de groep, meer huiselijk, warm en gezellig en er kwam ander meubilair; huiselijker. De begeleider liet zich bij de voornaam noemen. De verstandelijk gehandicapte moest zich meer integreren in de samenleving, hij moest zelf contacten leggen en onderhouden.
Er ontstonden kleinere woonvoorzieningen, fasehuizen en er waren mogelijkheden voor wonen met begeleiding. Er werd minder belang gehecht aan professionaliteit en deskundigheid.
Persoonlijke voorkeuren van begeleiders werden toegelaten en wenselijk geacht.
