Tijdens de Romeinse tijd en de 4e eeuw werden kinderen met een afwijking gedood. Vanaf de 4e eeuw kwamen kinderen met verstandelijke beperking in een klooster, ze moesten werken op boerderijen of bedelen op straat.
Vanaf de 12 eeuw werd gedacht dat mensen met een verstandelijke beperking gevaarlijk waren. De eerste opvanghuizen werden gesticht, men dacht dat ze verpleegd en genezen moesten worden.
Vanaf de 16e eeuw werden mensen met een verstandelijke beperking ondergebracht in particuliere huizen en werden alleen opgenomen in een gesticht als het noodzakelijk was om verpleegd te worden.
Vanaf 1900 veranderde de naam van krankzinning in zwakzinnig en er ontstond meer inzicht in de ontwikkelingsmogelijkheden van zwakzinnigen.
Na de 2e wereldoorlog werden er grote internaten gebouwd. De tehuizen zagen er uit als ziekenhuizen.
Vanaf de jaren 60 in de 20e eeuw richtte de zorg zich op mogelijkheden. Er werden begeleidingsplannen opgesteld.
